چگونه پدر و مادر خوبی باشیم؟( پدر یا مادر بودن می تواند یکی از بهترین و باارزش ترین تجارب زندگی شما باشد اما این بدین معنی نیست که کار آسانی است! مهم نیست فرزند شما چند ساله باشد، کار شما هرگز تمام نمی شود. برای اینکه والدین خوبی باشید باید بدانید چطور به کودکانتان ارزش دهید و آنها را دوست بدارید، درحالیکه تفاوت بین درست و غلط را هم به آنها می آموزید. مهم ترین چیز ایجاد محیطی پرورشی است که فرزند شما در آن اعتماد به نفس و استفلال یابد و در عین حال مراقبت شود. با راهنمای گام به گام لاپلاس در این باره همراه شوید. به کودک خود عشق و محبت بدهید. گاهی اوقات بهترین چیزی که می توانید به فرزندتان بدهید همین است. تماس گرم یا در آغوش گرفتن به فرزند شما نشان می دهد که چقدر واقعا مراقب او هستند. هرگز اهمیت تماس فیزیکی را نادیده نگیرید. نوازش ملایم، تشویق کوچک، تایید و حتی یک لبخند می توانند راه های طولانی برای تقویت اعتماد به نفس و احساس خوب بودن در فرزندتان شوند. هرروز به آنها بگویید چقدر دوستشان دارید، آنها را در آغوش بگیرید و ببوسید. فرزندان خود را از بدو تولد با عشق و محبت بزرگ کنید. عشق بدون قید و شرط! آنها را مجبور نکنید کسی باشند که شما می خواهید تا آنها را دوست داشته باشید. اجازه دهید بدانند که در هرصورت دوستشان خواهید داشت. فرزندتان را ستایش کنید. ستایش کردن بخش مهمی از پدرومادر خوب بودن است. شما می خواهید فرزندتان از خودش و دستاوردهایش احساس افتخار کند. اگر شما به آنها اعتماد به نفسی که نیاز دارند ندهید، در دنیای بیرون قدرت استقلال و روبرو شدن با ماجراها را نخواهند داشت. وقتی کار خوبی انجام می دهند، نشان دهید متوجه شده اید و به آنها افتخار می کنید. تحسین کردن فرزندتان را بک عادت تبدیل کنید، حداقل سه بار به ازای هر بازخورد منفی. همان قدر که گفتن کار اشتباه آنها اهمیت دارد، تحسین کردن بابت کار خوبشان، برای ایجاد حس مثبت، نیز مهم است. اگر خیلی کوچک هستند می توانید با کف زدن و عشق زیاد آنها را تحسین کنید. دقت کنید که برای تحسین باید از عبارات توصیفی استفاده کنید تا بدانند برای چه چیزی از آنها قدردانی می شود. مطلب مرتبط: من میگم : تو خیلی ماهی !! (تعریف و تمجید صحیح از کودک) از مقایسه کودک خود با دیگران بپرهیزید، به خصوص خواهر و برادر. هرکودک منحصر بفرد و بی همتاست و باید تشویق شود که به دنبال علایق و رویاهای خود برود. شکست در انجام کاری می تواند به فرزند شما عقده حقارت دهد و این فکر که نمی تواند در چشم شما به اندازه کافی خوب باشد. اگر می خواهید به آنها کمک کنید که بهتر رفتار کنند به جای گفتن اینکه مثل خواهر یا همسایه خود عمل کند درمورد اهداف و علایقش با او صحبت کنید. مقایسه کودک با خواهر و برادر هم چنین می تواند بین آنها رقابت ایجاد کند، در صورتیکه رابطه بین آنها باید عاشقانه باشد نه رقابتی! از تبعیض اجتناب کنید. بر تمایلات طبیعی غلبه کنید و هر کودک را مسئول رفتارهای خودش بار بیاورید. به فرزند خود گوش دهید. شما فقط مسئول اجرای قوانین نیستید و باید به مشکلی که فرزندتان دارد گوش دهید. شما باید بتوانید علایق فرزندتان را بیان کنید و خودتان را بخشی از زندگی او کنید. شما باید فضایی ایجاد کنید که فرزندتان بتواند مشکل بزرگ یا کوچک خود را با شما در میان بگذارد. حتی می توانید در هر روز زمانی را برای صحبت کردن با او اختصاص دهید. این زمان می تواند قبل از خواب پیاده روی مدرسه و یا حتی در زمان صبحانه باشد. این زمان را کاملا برای فرزندتان بگذارید بدون اینکه گوشیتان را چک کنید و یا حواستان جای دیگری باشد. زمانی را برای فرزندتان کنار بگذارید. تفاوت بزرگی بین حفاظت از کسی و زندانی کردن او در مطالبات بیش از حد وجود دارد. شما می خواهید آنها حس کنند زمانی که با شما هستند یک زمان ویژه است اما نباید احساس کنند مجبور به گذران وقت با شما هستند. برای هرکودک به صورت جداگانه وقت بگذارید. به فرزندتان گوش دهید و به او و فکری که برای آینده اش دارد احترام بگذارید. به یاد داشته باشید که شما پدر یا مادر هستید. کودکان به مرز نیاز دارند. شما پدر و کادر بدی نیستید اگر اجازه دهید فرزندتان هرچه که می خواهد داشته باشد. شما می توانید "نه" بگویید اما باید یک دلیل و یا جایگزین برای آن پیدا کنید. "چون من میگم"دلیل خوبی نیست! در نقاط بحرانی کنارش باشید. ممکن است شما برنامه کاری پیچیده و گیج کننده ای داشته باشید. اما باید هرکاری می توانید انجام دهید تا در لحظات مهم زندگی کودکتان کنارش باشید. به یاد داشته باشید کودکتان خیلی سریع تر از آن که بفهمید رشد می کنند. رئیس شما ممکن است به یاد داشته یا نداشته باشد که شما یک جلسه یا ملاقات را از دست داده اید، اما فرزند شما قطعا به یاد خواهد داشت که در آن لحظه مهم شما آنجا نبودید. اگرچه شما نمی توانید همه چیز را برای فرزندتان رها کنید، اما همیشه باید سعی کنید که در لحظات مهم و حساس کنارش باشید. اگر شما آنقدر مشغول بودید که نتوانستید مثلا در روز اول مدرسه یا هر لحظه مهم دیگری کنارش باشید، ممکن است شما بقیه عمرتان پشیمان شوید، و شما نمی خواهید در زمان فارغ التحصیلی فرزندتان به یاد آورد که پدر یا مادرش وقت این کار را ندارد.
