۵ سال با پسری آشنا هستم ولی هیچ تلاشی ازش نمیبینم که با من ازدواج کنه

Question

سلام من یک دختر ۲۱ ساله ام ۵ ساله با یک پسر آشنام و عاشق هم هستیم و هر روز به صورت تلفنی هم ارتباط داریم این پسر از نظر اخلاقی خیلی پسر خوب و پاکیه و من عاشقشم اما ۳ بار متوالی کنکور داد ک اخرش بخاطر سربازی نتونس بره دانشگاه و باز بعدش سربازی نرفت چون هم نمی تونسیم از هم جدا شیم و هم اون خودش تمایلی به رفتن نداشت و میگفت سربازیش میخره و مدتی بعد وارد زمینه عکاسی شد و دوربین خرید و یک مدتی تو اتلیه ای کار میکرد ک خیلی اون مرد باهاش بدرفتاری میکرد ازون زمان ۱ سال میگذره و تو همین زمینه عکاسی هیچ گونه تلاشی نداره و همش خانوادش  نا امیدش میکنن و خلاصه که همش میگه معاف شم ۴ سال دیگه بعد کار بزنم مجوز بگیرم یا اینکه همش احساس نا توانی میکنه و خانوادش هم ساپورت مالیش نمیکنن من موندم چیکار کنم از یک طرف خیلی دوسش دارم از طرف دیگه از نطر شغلی و اینده ای ازش نا امیدم ولی همش میگه ۲۲ سالمه سنی ندارم بلخره خدا کمک میکنه و ازین جور حرفا خیلی علاقه مندیم اما من دختری هستم ک دانشجوام و زیبا و خانواده ای دارم ازنظر مالی خوب ک حداقل توقع دارم فردی ک باهاش ازدواج میکنم بتونه حداقل خرج زندگی بده و من از اینکه تو هیچ صحنه ای از زندگیش نتونست موفق بشه به شدت ازش نا امید شدم احساس میکنم صبر کردن به پاش و غصه خوردنای مداومم برای اینکه تلاشی بکنه ک زمینه فراهم بشه ک بعدها ۱ یا ۳ سال دیگه بهم برسیم و مدام اصرار کردنم برای قدم برداشتنش  بی فایده است و خسته شدم و هیچ کاری نمیکنه و همش تو خونشونه از طرفی دلم براش میسوزه چون میدونم هم بخاطر خانوادشه هم بخاطر نا آگاهیش به نظرتون من چیکار کنم نه میتونم دل بکنم نه میتونم تحمل کنم دیگه خسته شدم انقدر فکر کردم و تو ذهنم انتظار کشیدم ک بلخره یک موفقیتی ازش ببینم اما نمیبینم و همم دارم خودمو نابود میکنم و هیچکس نمیتونه جاش برام بگیره من باید چیکار کنم توروخدا کمکم کنید!! البته باید بگم این اقا ۲۲ سالشه و بد شانسی هم زیاد آورده و شرایط مالی خوبی نداره و بسیار گمراهه و خانوادش پیشنهاد هایی بهش میدن برای کار که اون علاقه ای نداره اما چند وقته که بهش گفتم ازین وضعیت ناراحتم و تصمیم به جدایی دارم میبینم دوباره امیدوار شده و با دوربین تمرین میکنه و تصمیم به کار داره و یک چیزی بهم میگه از دورن که بلخره زمان همه چیز رو حل میکنه اما من میترسم خیلی میترسم از روزی که باز هم چیزی درست نشده باشه و مجبور به جدایی شم و اینم بگم با اینکه دختر زیبایی هستم و شرایط بدی ندارم اما خواستگار های خوبیم ندارم و همیشه معیار من این بود با کسی که عاشقش هستم ازدواج کنم کسی که بسیار میشناسمش میخوام بدونم بلخره همه چیز درست میشه و اینکه این مسائل مشکلات هستن و ضعف های این آقا هستن یا اینکه واقعا من دوس نداره و حاضره تلاشی نکنه که از اخر منو از دست بده اما همون زمان ک مشغول به کار بود خیلی منظم و سر وقت کار میکرد اما دل زده شده خیلی به کمکتون نیاز دارم کمکم کنید!!!!

Comments

فقط سکوت در جواب این پست. وقتی که اینقدر تاکید میشه دوستی پسر و دختر غلطه خیلیا برچسب قدیمی بودن و امل بودن به این نگرش میزنن. نمیگم امل بودن خوبه ها. اما الان این دو تا جوون رو ببینید. بد هم نیستنااااا خیلی هم خوب و با وقارن. ولی ارتباط این دختر با این پسر (میگیم پسر خوب و آقا) تمام فکر و ذهنشو به خودش مشغول کرده. پسره شده عضوی از وجودش. دختره نمیتونه به نبودش فکر کنه مثل کسی که نمیتونه به جدا شدن قلب یا معده اش باور داشته باشه. خب حالا جواب این همه فکر و احساس و انرژی تلف شده این دختر چی میشه؟ دختری که اگه سرش به درس یا یه حرفه بند بود میتونست الان کلی پیشرفت کرده باشه. میتونست رویای پدر و مادرشو که آرزوشونه فرزندشون به بهترین درجات برسه، محقق کنه. اما الان 5 سال از بهترین روزای جوونیشو  وارد یه رابطه احساسی (پاک) شده که هیییییچ دستاوردی براش نمیشه متصور شد. (در بهترین حالت دستاوردش ازدواجه). آیا صرف 5 سال از جوونی و مهار شدن شکوفایی استعداداش ارزششو داشت؟ عزیزان دل، جوون های عزیز، قبول کنین که رابطه دوستی پسر و دختر خوب نیست. با این پیامی که خوندیدن اگه تعصب نداشته باشین باید قبول کنین که این دوستی ها آخرش ضربه میزنه. آسیب ها که حتماً نباید جنسی و فیزیکی باشه. ضربات روحی خیلی عمیق ترن. الان چه راه حلی وجود داره؟ هر راه حلی که بذارید به این نتیجه میرسید که انجامش توسط این دختر خانم کار خییییلی سختیه. این دختر برای حل این مشکل خیلی باید تلاش کنه و سختی بکشه. چه روحی چه فیزیکی. سرما خوردگی نیست که با قرص خوب بشه. من نظرم اینه که این دختر خانم باید به هر طریقی که شده دل بکنه. اما هیچ وقت راه حلی برای چگونگی انجام این کار پیدا نکردم. بجز تحمل سختی این کار. دل کندن کار خیلی سختیه. خیلی سخت. ولی غیر ممکن نیست.

---

چرا جای اینکه به ادم‌ ارامش بدید منو یک ادم‌ شکست خورده تلقی میکنید من تمام نمراتم در دوران دبیرستان ۱۹ یا ۲۰ بود و الان دانشجو رشته علوم‌آزمایشگاهی هستم و من خانواده خوبی نداشتم تمام این ۵ سال این اقا یار و یاور من‌بود و باعث شد من موفقیت نسبی کسب کنم و چه شبایی که با گریه میخوابیدم و با حرفای همین آقا اروم میشدم تهش بد نبود و من همیشه امیدوارم من تو سختی بزرگ‌ شدم من کتاب برای درس خوندن نداشتم و خودم با فروختن وسایلم کتاب خریدم این‌ادم خیلی خوبه فقط اونم تو زندگیش مشکلات داره من شکست خورده نیستم من فقط خستم خیلی خسته و ترس دارم.چرا که ۱ هزاری هم این آقا نداشته باشه من‌بازم دوسش دارم چون دنیا برای من بدون اون تاریکه بعد اون هیچکس ارامش من نخواهد بود تو تموم‌سختی ها کنار من بود لطفا کسی رو سرزنش نکنید و هم چنین قضاوت

---

توصیه میکنم حتماً حتماً پیش یه مشاور حرفه ای برید. تعلل هم نکنید امروز برید بهتر از فرداست. کسی به شما نگفت شکست خورده. عرض شد که فکر این پسر تمام زندگی شما رو گرفته و اجازه پیشرفت به شما نمیده. وقتی میفرمایید که این آقا از خانواده تون براتون دلسوزتر بوده واقعاً نگران کننده هست. خانم محترم، من نگفتم این آقا آدم بدیه گفتم که خیلی هم خوبه ولی بیایید منطقی باشید. اگر ایشون نتونه امکان ازدواج رو فراهم کنه و یا به قول خودتون تلاشی برای ازدواج نکنه، چه کسی جواب دنیای احساس شما رو میده.؟ احساسی که خودتون معترفید که نمیتونه واسه کس دیگه ای صرف بشه و فقط و فقط برای اونه. این حرفاتون که نشونه دریای محبت پاک یه دختر به یه پسره (فارغ از هر گونه دلیل مادی) رو هیچ کس منکر نیست. حرفای مشابه به حرفای شما رو من چندین بار دیدم. دخترایی که برای یه پسر حتی تا مرز دعوا با خانواده و یا حتی خدای نکرده فرار از خونه و ... میرن نشون از این داره که موردای مشابه عشق و احساس شما زیاد هست خانم. من میدونم که کل ثروت جهانو هم اگه بدن بتون دست از اون آقا برنمیدارید. چون متاسفانه خودم توی یه برهه ای وارد این دنیای احساس شدم. احساس واقعا چیز عجیبه. اگر احساس اوج بگیره دیگه مهار نشدنیه. من گفتم دل کندن خیلی سخته چون خودم این کارو کردم نه به عنوان راه حل، بلکه به عنوان تنها راهی که بجز مرگ پیش روم بود. من نابود شدم تا بتونم فراموش کنم. اتفاقی که 5 سال ازش گذشته ولی هنوز ترکشاش هست. سرزنش نمیکنم که چرا این طور دوست دارید اون آقا رو. من فقط وقتی فکر میکنم که یه دختر با روحیه لطیف اگر مجبور به دل کندن بشه چطور این جدایی رو تاب میاره. من که پسر بودم خدا شاهده تا مرز جنون رفتم دختر که خیلی لطیف تره. وقتی میگید دوستش دارید هیچکسی نمیتونه حد و مرز این دوست داشتنو بدونه مگر کسی که مشابه شو تجربه کرده باشه. من به شما اعلام خطر میکنم که هرچه زودتر با یه مشاور حرفه ای توی این زمینه حضوری مشورت کنید. من فکر شما رو میتونم بخونم که اگر مشاور بگه مشابه تو خیلی اومدن پیشم، اونا تونستن فراموش کنن پس تو هم میتونی، با خودتون میگین نه من با همه اونایی که دیدی فرق دارم. من خودم خودمو میشناسم، من مطمئنم که نمیتونم فراموشش کنم و ...  ، حرف زیاده دختر خانم، دریا رو نمیشه توی یه لیوان خلاصه کرد. نمیخوام ناراحتتون کنم ولی بعضی وقتا باید انتخابای خیییلی سخت کرد. سخت تر از چیزی که آدم بتونه تصورشو بکنه.

---

سلام مریم عزیز
نمیدونم دقت کردی یا نه اما هرچیزی که راجع به اون آقا میگی در نهایت به این میرسه که دیگران مقصر هستن
صاحب کار بد اخلاق، خانواده ای که حمایت نمیکنن،دانشگاه نرفت به خاطر سربازی،سربازی نرفت به خاطر من.
 یعنی در هیچ چیز ایشون خودش رو مقصر نمیدونه و برای همین هم هیچ کاری خاصی انجام نمیده اما واقعیت اینه که ایشون هیچ کاری نمیخواد یا نمیتونه انجام بده
چون این آدم در لحظاتی که تو فکر میکردی تنها هستی به پست تو خورده و باهاش درد دل کردی فکر میکنی خیلی آدم خوبیه ولی در اون شرایط احتمالا اگر یه آدم دیگه هم باهاش برخورد می کردی که دل به دلت بده همین قدر بهش علاقه پیدا می کردی

خودت ببین چند سال دیگه در کنار این آدم آینده ای داری یا نه
ببین ملاک های تو رو واسه ازدواج داره یا نه
صادقانه اگر کسی ازت بپرسه چرا دوستش داری میتونی جواب منطقی بدی یا نه

انشالله موفق باشی

---

راسش من فقط مشکلش مالیه و همه کارایی که من ازش توقع دارم برمیگرده به آینده شغلیش و همه اینا دست به دست هم داده تا اون به اینجا برسونه به هر حال من در شرایطی قرار دارم که اون جزوی از اعضای خانوادم حساب میکنم و جدایی راه حل من نیست و من دنبال راه حلی برای حل مشکل مالی اون هستم یا اینکه متوجه بشم واقعا دلا منو دوس نداره که برام تلاش نمیکنه چون کسی که یکیو واقعا دوست داشته باشه براش تلاش میکنه تا از دستش نده که اگر من بدونم واقعا این ها نشانه های علاقه نداشتنش هست قیدش میزنم و اصلا برام سخت نیست کسی که منو دوس نداره ولش کنم اما اگر بدونم این ها نشانه های ضعفش هست یا مشکلاتش واقعا نمیتونم کسی رو که مشکل داره ولش کنم‌و صبر میکنم که مشکلش حل بشه نا گفته نماند از روزی که گفتم میخوام ترکش کنم دوباره یکم وارد کار شد ۲ روزی میشه

---

جواب منم بدین لطفا

---

ببینین خانم محترم، در حال حاضر سربازی توی این کشور خریدنی نیست. بجز تنها قانونی که واسه غایبین بالای 8 سال غیبت وجود داره. خب این آقا یا باید بره سربازی یا صبر کنه هشت سال بگذره به امید اینکه هنوز قانون خرید سربازی واسه غایبین بالای 8 سال سر جاش باشه. شاید یکی از دلایل عدم پشتیبانی خانواده اون پسر همین هست که سربازی نمیخواد بره و خانواده با عدم حمایتشون دارن بهش میفهمونن که سربازی رو باید بره. من هر چی میخوام حرفامو خلاصه کنم واقعاً نمیشه. از یه طرف از پر حرفی خوشم نمیاد از طرفی نمیخوام کلی گویی باعث برداشت اشتباه بشه. واقعاً نرفتن به سربازی به علت اینکه طاقت دوری نداره میشه دلیلی برای دوست داشتن؟؟؟؟؟ مرد اگه مرد باشه سختی های حاضرو به جون میخره واسه آسایش های بعدی. مثل پدری که مجبوره دوری خانواده شوتحمل کنه و بره یه شهر دیگه کار کنه تا بتونه خرجی زندگی و آسایش خانواده شو فراهم کنه. بله سربازی طولانیه. بله سربازی حرص و غم و غصه زیاد داره بله سربازی اشک خیلی از پسرای قوی هیکلو هم درآورده. اما دوری و سختی سربازی رو تحمل میکنن واسه شیرینی های بعدش. شیرینی رسیدن به هم و .... - بگذریم حرف خیلی زیاده. درباره ماجرای جدایی من پرسیدین که حتی گفتن خلاصه ی اون هم کلی طول میکشه. فقط ته ماجرا این بود که دختری که جون میداد واسه یه لحظه دیدن همدیگه، دختری که به ادامه زندگی بدون همدیگه باور نداشت، به هر دلیلی که من نفهمیدم عوض شد و منو با دنیای قشنگ و پر احساسی که خودش منو توش آورده بود تنها گذاشت. 800 کیلومتر فاصله بین شهر من و شهر اون و کوچه گرد شدن من توی شهر اونا، که هیچ وقت پامو توی اون شهر نذاشته بودم و دهها اتفاقی که این بین افتاد، همه رو فاکتور میگیرم و میگم بعضی مواقع شرایط اونجوری که ما دوست داریم پیش نمیرن. من بازم نمیگم اون پسر بده فقط میگم با مشاور حضوری صحبت کنید. احساس اگه اوج بگیره واقعاً مهار نشدنیه. مجدداً تاکید میکنم که دریا قابل خلاصه کردن توی یه لیوان نیست.

---

آقای (ناگفته بماند)؛ البته ببخشید همیشه با این اسم خطابتون میکنم! ... هیچوقت نتونستم برای این سوال که چرا اغلب اینجوریه که دخترای با وفا سر راهشون پسرای بی وفا قرار میگیره و پسرای باوفا هم نصیبشون دخترای بی وفا میشه...خیلی بدِ این حس خیلی...

---

جواب این سوال فکر میکنم اینه که: چیزی که بیش از حد شیرین باشه دل رو میزنه. همیشه باید توی بیان احساسات حدی رو رعایت کرد. خیلی که محبت کنی، طرف سیر از محبت شما میشه. مثل کسی که خیلی تشنه هست و توی اوج تشنگیش یه حجم زیادی آب در اختیارش قرار میدی که بخوره. اولش با تمام جون و با تموم وجود آب میخوره. اما بعدش که سیراب بشه دیگه حتی قطره ای دیگه نمیتونه بخوره. خلاصه کلام، نباید همیشه در دسترس بود، نباید خیلی سهل الوصول باشید و خیلی نکات دیگه که فهمیدنش برای من خیلی گرون تموم شد. تجربه ای بود که خیییییلی گرون به دست اومد. من سر این موضوع ضربه خیلی محکمی خوردم. خیلی از زندگیم عقب افتادم و استعدادهایی که به طور نسبی داشتم اکثراً به سمت خاموشی رفت. واسه همینه که تا حد امکان به تمام دخترو پسرایی که ارتباط دوستی با هم دارن میگم بترسن و خیلی مواظب باشن. جوونی قابل برگشت نیست. دوستی دختر و پسر توی کشور ما به کل غلطه. شاید معدود افرادی هم باشن که با دوستی کارشون به ازدواج کشیده و خوشبخت هم هستن بگن این پسره داره دری وری میگه. خودش خرابه فکر میکنه بقیه هم مثل خودشن. ولی اینو بدونین که درصد خیلی کمی از این دوستیا عاقبت خوب داره. خدا میدونه چه دختر و پسرای خوبی که متاسفانه با دوستی با جنس مخالف زندگی شون داغون شده. هر کس میگه قصد ازدواج داره از این دوستی، بگید باشه فقط خانواده هامون هم در جریان باشن.

---

اما مشکل من دوست و پسر دوست دختری نیست در واقع میشه گفت ما اسم مون دوست پسر دوست دختره ما اصلا دیدار نداریم خیلی کم و فقط دورا دور همو دوس داریم و از احوال هم جویا هسیم و خانواده هام خبر دارن و من فقط مشکلم وضعیت مالی و آینده شغلیه همین

---

حرفاتونو میپذیرم واقعا خیلی عمق دارن...و از کلامتون معلومه که چقدر عاشق بوده اید و چه ضربه ای خوردین... واقعا متاسفم برای این اتفاق و قابل احترامین... معلومه که سرد و گرم روزگارو خوب چشیدین که کلامتون اینقدر بوی پختگی و متانت  و با تجربگی داره... براتون آرزوی توفیق دارم دوست گرامی(ناگفته بماند)

Answer 1

سلام
دوست عزیز،درگیر احساسات شدن و در عین حال عقلانی تصمیم گرفتن کار سختی است!!! خصوصا این که شروع رابطه شما در دوره نوجوانی و اوج هیجان و احساس بوده .
فقط میخوام توجهتون رو به یک نکته جلب کنم،شما فرمودید همیشه معیارمن این بود با کسی که عاشقش هستم ازدواج کنم ،کسی که می شناسمش...
من فرضم بر این هست که احتمالا شما اول عاشق او شدید و سپس شناختید و حالا جیزی که شناختید رو دوست ندارید،اما هنوز عاشق ناشناخته ها هستید و امید به روزی دارید که به این نتیجه برسید شاید شناختم اشتباه بوده!!!!
پیشنهاد میکنم به شناختتون بیشتر اعتماد کنید.
شاد و سلامت باشید.

---

نازی قنبری
کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
تلفن تماس: 021_23584444
داخلي 1 - کد مشاور 4640
موبایل: 09193809255

Comments

شما چه راهکاری رو پیشنهاد می کنید از نظر اخلاقی و احساسی این فرد خیلی قبول دارم و فقط مشکلم آینده شغلیه که نمیتونم اعتماد درصد داشته باشم و از طرفی نمیتونم یک آدم الکی ولش کنم اصلا نمیتونم مثل بقیه راحت یک چیزیو ول کنم تا اینکه به واقعیت برسم و اما خودش با توجه به شرایطی که داره و شناخت خانوادش یک اطمینان نسبی به من داده اما من نمیدونم خودم چطوری واقعا اعتماد کنم که آخرش مشکلش حل میشه یا نه؟
از طرفی من بسیار آدم فعال و پرشور و حساس هستم ایشون خونسرد و خودمم تازگیا بخاطر مشکلات پی در پی ای که داشتم یکم نا امید شدم و همین طور دچار مشغله فکری همش فکر میکنم میگم شاید بخاطر این آسیب های روحی که دارم نتونم درست تصمیم بگیرم.ولی ریشه اصلی دغدغه های من اینکه تا کی صبر کنم و اینکه ایشون ضعف شغلی دارن یا نه آخه ۲۲ سالشم هست سن زیادیم نداره به شدت درگیر شدم که ببینم‌ ته داستان چی میشه و نگرانم و ازین نگرانی واقعا خسته ام و رنج میبرم و خصوصا کسی ندارم باهاش حرف بزنم ولی برخلاف من ایشون خیلی خوش بین و صبور هستن و خیلی به انداره من نگران نیستند نمیدونم علت چیه و کلا گیج هم شدم.هم بخاطر اینکه یکبار سر دانشگاه نرفتنش بی احتیاطی و حواس پرتی کرد یک ترس و یک نوع بی اعتمادی نسبت بهش پیدا کردم که آینده نگری درستی نداره خیلی گیج شدم خیلی غصه میخورم شب تا صب نمیخابم و گریه میکنم زندگیم شده دغدغه و همش میخوام بدونم راه درست چیه و همش فکر میکنم اگر کسی منو دوست داشته باشه حداقل یکاری میکنه هم دوست دارم طرفمو همم از آیندم میترسم از آینده ای که هیچ چیز درست نشده باشه و من اون زمان سخت تر و خیلی بدتر دچار مشگلات بشم و اینکه تا کی ادامه بدم و به امید چی!!!!

Answer 2

سلام دوباره
دوست عزیز ، اگر منتظر اطمینان دادن کسی (خصوصا ایشون ) برای اینده هستید ،در اشتباه هستید، یک جوان 22 ساله هنوز به بلوغ کامل برای انتخاب ازدواج و ازدواج نرسیده ،هنوز خودش نمی داند در کجای مسیر هست و کجا خواهد رفت ،پس چطور می تواند با اطمینان فرد دیگری را به مقصد برساند!!!
اگر واقعا همدیگر رو دوست دارید و فکر می کتید می توانید همسفران خوبی برای همدیگر باشید ،یک زمانی را تعیین کنید (مثلا حداقل 3 سال بعد),که در این سه سال باید به یک سری از اهداف خود و ملاکهای همدیگر دست پیدا کرده باشید و در طول این مدت نیز به همدیگر وفادار بمانید،اگر بعد از این مدت نتایج مطلوب بود می توانید با مشورت از یک متخصص به ازدواج و مراحل ان فکر کنید.
این که شما فقط نگران باشید و ایشان هم دلگرمی و اطمینان دهند ،کاری از پیش نخواهد رفت،حرکت شما باید به سمت رشد باشه !!
شاد و سلامت باشید.

---

نازی قنبری
کارشناس ارشد روان شناسی بالینی
تلفن تماس: 021_23584444
داخلي 1 - کد مشاور 4640
موبایل: 09193809255